Stappen en klappen, David Hendrikx. De magie van het Munsterbos in beeld
Gezonde verslavingen, ze bestaan. Elk vrij moment vind je David Hendrikx rond zonsopgang in de natuur, bij voorkeur in het Munsterbos. Gewapend met een fototoestel legt hij het doen en laten van de bewoners van het woud loepzuiver vast. Reeën, dassen, everzwijnen, vossen, bevers … Ze zijn allemaal in vol ornaat te bewonderen op Davids Instagram-pagina @belinned. “Mijn droom? Dat die bosuil nog eens komt piepen!”
Terwijl velen nog liggen te ronken, heeft David er al een tocht door het Munsterbos op zitten: “Ken je het gouden uurtje? Het licht is dan heel zacht en dat levert prachtige foto’s op. Deze locatie heeft zoveel troeven. Je kan hier de meest uiteenlopende dieren spotten. Bovendien is het bos vaak gehuld in een laagje mist. Als de eerste lichtstralen dan doorbreken, ontstaan zonneharpen. Ik krijg geen genoeg van zulke magische natuurverschijnselen.”
Je kan hier de meest uiteenlopende dieren spotten.
De keuze voor het Munsterbos heeft ook een praktische reden: “Ik woon hier vlakbij, in Eik. Waarom zou ik dan een verre verplaatsing maken en het milieu extra belasten? Natuurlijk zijn er nog mooie plekjes in Limburg. Maar meestal blijf ik dichtbij huis. Andere aanraders zijn de Hoefaert en de bossen van Schoonbeek. De natuur is voor mij synoniem met rust en kalmte. Even alles loslaten en genieten van de verrassingen, die ik onderweg tegenkom. Een verslaving? Absoluut! Ik zou er niet meer zonder kunnen.”
“Hoe vaker je de natuur intrekt, hoe meer je gaat zien. Zo ontdek je de plaatsen waar de dieren zitten en leer je hun gewoontes kennen. De reetjes blijven mijn favorieten. We geven hen namen: Eénoog, Spitser, de reegeit met de tweeling, de trieste ree … De voorbije jaren is de populatie kleiner geworden door een besmettelijke ziekte. Momenteel zijn er minstens drie reekalfjes in het Munsterbos. Hopelijk zet die tendens zich voort.”
Even alles loslaten en genieten van de verrassingen onderweg
“Ook de bever blijft indrukwekkend. Die is meestal in de schemering actief. Dat maakt fotograferen moeilijker maar hem observeren alleen al loont de moeite. De beste locatie is de uitkijktoren aan de vijvers. Weet je wat ik nooit zal vergeten? Op een dag vloog hier een bosuil geruisloos over mijn hoofd en nestelde zich in een boom pal voor mij. Nu nog kijk ik tijdens elke wandeling naar die boom in de hoop de uil opnieuw te zien. Voorlopig tevergeefs, helaas, maar ik blijf hopen.”
Hoe vaker je de natuur intrekt, hoe meer je ziet.
Uiteraard ontmoet je niet alleen dieren in het bos. “Ik kom vaak dezelfde mensen tegen. We delen een passie voor de natuur dus wisselen we informatie uit over wat we waar zagen. Zo leerde ik Yves Zielinski uit Tongeren kennen. Hij heeft een enorme natuurkennis en vertoeft ook vaak in het Munsterbos. Dankzij hem heb ik heel wat bijgeleerd. We hebben hier samen al veel mooie momenten beleefd.”
David beklemtoont dat hij van fotografie niet zijn beroep wil maken: “Nee, foto’s maken is voor mij pure ontspanning en zo is het goed. Het is dubbel genieten: de eerste keer bij het nemen van de foto en daarna bij het bewerken ervan. Sinds het Munsterbos deel uitmaakt van het Nationaal Park Hoge Kempen zijn de wandelingen uitgebreid. Er valt dus nog genoeg te ontdekken. Laat me hier maar op mijn gemak rondtrippelen. Dit is mijn tweede thuis en dat gaat nooit vervelen.”
